Poeziya buketi, nəğmə çələngi

Əyyub Türkay

UŞAQ ŞEİRLƏRİ

KƏNANIN YALANI

Dərsini öyrənmədi,

Bu gün məktəbli Kənan.

Dedi, müəllim soruşsa,

Tez söylərəm bir yalan.

***

Dərsi başlayan zaman,

Qorxu tutdu Kənanı.

Axı, bir azdan onun,

Çıxacaqdı yalanı.

***

Müəllim gördü şagird,

Gərgin görünür yaman.

Çünki boşa çıxmışdı,

Onun qurduğu plan.

***

Dedi: -Kənan, bilirəm,

Dərsə hazır deyilsən.

Bu gün nəticə çıxar,

Öyrən gələn dərsi sən.

***

Kənan söz verdi daha,

Oxuyub, çalışacaq.

Yalanları unudub,

Düzünü danışacaq.

MƏNİM BABAM ŞAİRDİR

Əhməd babam şairdir,

Gözəl şeirlər yazır.

Mən səs edəndə deyir,

Sakit ol, fikrim azır.

***

Sual etdim, babacan,

Niyə şeir yazırsan?

Axı, sən bir ustasan,

Bünövrələr qazırsan.

***

Söylədi ki, can balam,

Şeir yazmaq azaddır.

Şair olmaq insanda,

Xüsusi istedaddır.

***

İnsan gözəl fikiri,

Yazır öz sözlərində.

Ürəyindən keçəni,

Görürsən gözlərində.

***

Şairliyin ayrıca,

Məgər məktəbi olur?

Sözə dəyər verəndə,

Qəlbə gözəllik dolur.

DƏMİRAĞAC

Müəllim uşaqlara,

Təbiətdən danışdı.

Bildirdi bir ağac var,

Hamınıza tanışdı.

***

Suya atsan batacaq,

Oduncağı möhkəmdir.

Sanki, dəmir kimidir

Çox qəribə görkəmdir.

***

Uşaqlar çaşbaş qaldı,

Çoxu dedi vələsdi.

Düşünmədi heç biri,

Yəqin hamı tələsdi.

***

Gözlərini döyərək,

Baxdılar müəllimə.

Arxa sıradan qalxdı,

Hazırcavab Həlimə.

***

Dedi: - dəmirağacdır,

Oxumuşam jurnaldan.

Məlumatım var mənim,

Verilən bu sualdan.

GÜNAYIN SƏHVİ

Bir payız səhərində,

Günay durdu yuxudan.

Şimşəyin bərk səsindən,

Gözün qırpdı qorxudan.

***

Baxdı pəncərəsindən,

Gördü küləkdir yaman.

Dedi dərsə getməyə,

Soyuq verərmi aman?

***

Anası qulaq asıb,

Bəhanəni anladı.

Qucaqlayıb qızını,

Bir balaca danladı.

***

Söylədi qızcığaza,

Boran, çovğun olsa da.

Məktəbi heçə sayıb,

Dərsi verməzlər bada.

***

Günay səhvin anladı,

Keçdi əsas mətləbə.

Çantasını götürüb,

Yola düşdü məktəbə.

Hazırladı: Isa Ravan